Gerelateerde Posts
De quote: “ MOVE YOUR LIFESTYLE”, had tot gevolg dat ik als docent een aanbod kreeg dit in de praktijk te brengen, en wel in het stuk Sahara van Marokko.
Het programma bestond uit Restorative Biomechanics, veel lopen, en Tension Releasing Exercises. Lang niet iedereen van de groep had veel ervaring met lange afstanden lopen. Ook waren er deelnemers die nog geen ervaring hadden met TRE.
Na een overnachting in Marrakech vertrokken we met een mini-van voor een busreis van tien uur over het Atlas gebergte richting het stadje M’Hamid. Rijdend in de mini-van zag ik het landschap aan mij voorbij trekken en kreeg ik een mooie indruk van de variëteit van Marokko. Grappig waren de filmstudio’s onderweg, die impressies van het oude Egypte en Westerns hadden nagebouwd. Het Atlasgebergte was rauw en indrukwekkend. Wij verbleven in een kleine nederzetting op de grens van de Sahara. Lemen huisjes zonder elektriciteit, echter wel een toilet voor ons Westerlingen. Dit werd het laatste toilet dat wij voor de komende vijf dagen zouden zien. In de desert is het gebruikelijk toiletpapier en een aansteker mee te nemen om het papier, na gebruik; gelijk weer te verbranden.
De volgende ochtend werden de kamelen opgetuigd om onze bagage te vervoeren. Wij hoefden zodoende slechts een kleine backpack met water en EHBO spullen te dragen. Er werd ons aangeraden een doek om het hoofd te wikkelen, de beste bescherming tegen zand en zon, en zo vertrokken wij, compleet met soepjurk, de oneindige zandvlakte in. In het begin waren er nog kleine nederzettingen die vervolgens plaats maakten voor verspreide boompjes, kleine struiken, verdwaalde polletjes gras en tenslotte alleen nog maar zand. Het beeld van de polletjes, struikjes en boompjes was gedurende de reis een terugkerend uitzicht, dit alles omgeven door zand met een rood/roze gloed.
In gebieden van opgedroogde rivieren vond ik prachtige stenen, groot met bijzondere kleuren. Verder heb ik de beenderen van kamelen en een kleine wilde hond gevonden, mooie herinneringen voor in Nederland.
Indrukwekkend was de grote woestijnduin, een gigantisch hoge zandberg met aan de zijkant de bergen die de grens met Algerije aangaven.
Het lopen voltrok zich grotendeels in stilte, evenals het ontwaken en ook het ontbijt. Hierdoor ontstond er binnen je eigen energieveld een bijna magische sfeer. Het tempo van lopen werd met de dagen ingetogener. Dit had vooral te maken met de rust die binnen ons allen als vanzelf ontstond. Schoenen werden verwisseld voor sokken en zo is proefondervindelijk vastgesteld dat deze de perfecte desert-shoe zijn. Er blijft namelijk contact met de grond, de voet is toch afgewikkeld waardoor er ook bescherming voor de niet zo eeltige voet is.
Tot mijn verassing voelde ik mij, de eerste dag, na vier uur wandelen steeds fitter worden, een beetje als een soort Duracell konijntje dat maar door kan blijven gaan! Dat fittere gevoel kwam elke dag na een flink stuk wandelen weer terug. Heupen werden steeds vrijer doordat tijdens het vele (bewuste lopen) de spieren in dit gebied eindelijk eens de ruimte krijgen en er een flinke doorbloeding op gang komt. Dat is smullen voor de psoas.
Lijf in actie==> lijf tot rust==> hoofd tot rust.
Na de dagelijkse wandeling werd er afgesloten met een TRE-sessie. Zodoende lagen de deelnemers bij iedere zonsondergang te schudden in de duinen. Zelfs mensen zonder ervaring met deze methode pakten het gemakkelijk op. Daarna was het wachten op het eten, heerlijk op een kampvuur vers gebakken brood met Tajine. Onder een hemel van oneindige sterren in een oneindige zandvlakte verstilden mijn gedachten en ervoer ik in mijn hoofd een oneindige ruimte.